Dag 120: Preken als Engels drop

Vanavond kwam ik bij toeval op het NCRV programma over de Preek van het jaar terecht. De voorronde van de finale wedstrijd voor de preek van het jaar werden getoond. De juryvoorzitter Anne van der Meiden vertelde één van de predikanten dat een preek moet zijn als Engels drop. Stevig, maar omlijst met iets luchtigs. Stevige drop met het zoete roze, geel en blauw. Na de voorrondes bleven er vijf finalisten over. Van die vijf spraken de preken van Astrid Gouma over Job en Sytze Ypma over het evangelie van begeerte me het meest aan. Vooral die over het evangelie van begeerte trof me. Hoe vaak erger ik mezelf niet aan de consumptiedrift in deze maatschappij. De reclame die je overspoelt als je niet oppast. Zaterdagmiddag trof het me weer, bij Intratuin waren de rijen langer dan ooit. Ja, ook ik zelf stond er; mea culpa.

In zijn preek ging Ypma ook in op de begeerte en ons gebrek aan geduld. Ter illustratie gebruikte hij o.a. een onlangs verschenen pamflet van Thomas Rosenboom getiteld Denkend aan Holland. “Naar de kerk gaan is inderdaad niets voor kinderen, was het ook niet voor mij. Maar des te beter, daarom juist, omdat het mijn verstand ver te boven ging en, modern gezegd, al helemaal niet aansloot bij mijn belevingswereld [...] kortom, juist omdat het mij niets verschafte heb ik daar, volkomen tegen mijn zin in maar het moest, het belangrijkste uit mijn leven geleerd: een uur lang stil zitten zonder anderen te storen, de verveling met fantasie verdrijven, anders gezegd: geduld hebben”, zo schrijft Rosenboom.

Voor meer informatie over de preken http://www.ncrv.nl/geloven

Dag 119: Koninginnedag

Dag 118: Generaties

Vier generaties; ikzelf met mijn oma,

moeder en dochter

Mijn grootouders met links en rechts

mijn twee dochters; in het midden een neefje

Twee zaken trokken vandaag mijn aandacht. Een artikel in Elsevier weekblad over de bekostiging van de vergrijzing en de uitspraken van Wouter Bos dat iedereen tot zijn 65e moet doorwerken. Inmiddels al meer dan tien jaar geleden heb ik eens een training gevolgd over ‘Generaties en hun kansen’; dit naar het gelijknamige boek van socioloog Henk Becker. Hij beschrijft daarin de diverse generaties zoals de vooroorlogse, de stille, de protest- en de verloren generatie. Zelf behoor ik tot de laatste generatie. Toen ik op de arbeidsmarkt kwam, was er sprake van grote werkloosheid en een torenhoge rente. Na een economische hausse in de jaren negentig met een forse terugval aan het begin van de 21e eeuw, wacht onze generatie nu de bekostiging van de vergrijzing. En zelf profiteren van vroeg-pensioen zit er ook niet meer in. Nee, dan de protestgeneratie (geboren tussen 1940-1955); als geen ander hebben ze voluit geprofiteerd van de economische welvaartsgroei. Voor historische lage prijzen konden ze huizen kopen die vervolgens gigantisch in waarde stegen. En nu profiteren ze met goudgerande regelingen van hun VUT of vroegpensioen. In Belgie sloot de zittende coalitie in december 2005 het generatiepact, met daarin een pakket maatregelen voor langer werken en actief ouder worden. Om zo de onmisbare solidariteit tussen de generaties niet op het spel te zetten. Bijna twee jaar geleden stond Wouter Bos nog op het Museumplein om het hardst te roepen om de goudgerande VUT en pre-pensioen regelingen te handhaven. Kennelijk heeft hij thans het licht gezien. Zou hij het boek van socioloog Henk Beckers gelezen hebben?
(p.s. over het energieprobleem wordt nog steeds nagedacht)

Dag 117: Nimby

De bloeiende appelboom in mijn achtertuin

Van een lezer kreeg ik kritiek over mijn blog van gisteren. Ik had me er maar met een Jantje van Leiden van afgemaakt. “Je maakt helemaal geen punt”, zo luidde de kritiek. Uiteraard had die lezer helemaal gelijk. Schrijven dat het leven vroeger simpel was, getuigt van weinig visie en daadkracht. Eerder van je kop in het zand steken. Maar eerlijk gezegd blijft het energievraagstuk gewoon een groot probleem, dat weliswaar schreeuwt om een oplossing, maar die is niet simpel te geven. Windmolens wil niemand in zijn achtertuin; Not in my backyard. Een kerncentrale al helemaal niet. Maar het is net als met de grote markt in Geertruidenberg. Sta je met je rug naar de Amercentrale, zie je een prachtig historische plein. Keer je je om, dat doemt de Amercentrale op. “Kun jij dan zonder energie?” Nee, ik kan niet zonder energie, ik zou dan zelfs niet eens op mijn weblog kunnen schrijven. Maar vooralsnog ben ik ook een echte NIMBY. Geef mij maar mijn appelboom in de achtertuin. Hoor, ik daar iemand denken “alweer zo’n verhaaltje van niks, weer geen oplossing”. Misschien morgen.

Dag 116: Tsjernobyl

De Amercentrale

Vandaag is het twintig jaar geleden dat de ramp in de kerncentrale van Tsjernobyl zich voltrok. Ik kan het me nog goed herinneren, vooral vanwege de opmerking tegen mijn zus die destijds zes maanden zwanger was. “Pas maar op, je kunt beter binnen blijven”. Zij had haar antwoord al klaar. “Ik denk dat jij met jouw baby meer gevaar loopt, mijn kindje zit nog veilig in mijn buik”. Mijn enige zoon was destijds inderdaad nog maar drie weken oud. En wat doe je als jonge moeder, je gaat wandelen als het mooi weer is. Met een wolk vol straling in aantocht niet zo’n goed idee dus. Inmiddels zijn we twintig jaar verder en wordt er weer volop discussie gevoerd over kernenergie. Het kan een alternatief zijn voor de wereldwijde groeiende vraag naar energie, maar een afdoende oplossing voor de opslag van kernafval is er nog altijd niet. Ook de omschakeling naar duurzame energie verloopt uiterst moeizaam. Vooralsnog lijkt inzetten op energiebesparing een kans. Maar voorlopig zijn we de afgelopen twintig jaar alleen maar meer energie gaan gebruiken tegen alsmaar stijgende kosten. Tanken voor minder dan 40 euro lukt al niet meer. In ouderwetse guldens is dat dus gewoon 88 gulden. Zal het energieprobleem ooit opgelost worden? Wat was de tijd toch simpel, toen ik als jonge moeder gewoon kon gaan wandelen met mijn zoon.

Dag 115: Het mooiste plekje

Gisteren schreef ik over de verkiezing van het mooiste plekje van Nederland. En dat de Biesbosch best mee mag doen aan die verkiezing. Ik sta daarin niet alleen. Op de website http://www.demooisteplek.nl/ heeft Jos van Oord op 15 februari de Biesbosch ook voorgedragen. Er staat ook bij waarom.

Plek van herinneren
Brabant, Waterrijkgebied 'De Biesbosch', met stilte, ruimte
“Het landschap van De Biesbosch heeft een samenhang van tegenstellingen: het ruige en het stille, het geheimnisvolle en het geopenbaarde, het mooie en wat angstig kan maken...water en land in een prachtig samenspel.
Ooit is de Biesbosch ontstaan door een ramp( de Elisabethvloed).Maar nu -zo gaat het- is dit Deltagebied een oord van thuiskomen, een plek waar je de door weldadige stilte wordt gedragen. Door de afsluiting van de Haringvliet verdween eb en vloed (waar ik als kind al zo van genoot, spelen op drooggevallen zandplaatjes), waar door vervuiling toenam. Maar de natuur is sterk en er ontstaat een nieuwe fauna en flora. Het is een plek van herinneren:mijn vader zat er ondergedoken in de oorlog, mijn grootvader werkte er in de grienden...Maar voor elk mens kan het zo'n plek zijn: herinneren wie je bent, wie je mag zijn, op de adem van de Biesboschwind verder gaan, staren naar de luchten, horen van de watervogels, ruizen van het riet.Er is een plek in de Biesbosch -15 km. van Werkendam- waar ik regelmatig kom. In weer en wind, alle seizoenen.Steeds ga ik er weer heen alsof ik er voor de eerste keer naar toe ga en laat ik mij verrassen.Doe dat door: huur een bootje of koop een kaartje bij een rondvaartboot (Drimmelen). Of het beste: een kano en ga er mee door de kleine kreekjes...en kijk...”

Dag 114: Pontje Steur

Pontje Steur heeft een bijzonder plekje in mijn hart. Waarom kan ik niet benoemen. Misschien omdat het ooit op 9 augustus in de vaart kwam, de zomerdag dat ik geboren ben. Of misschien wel omdat ik me als schippersdochter verbonden voel met het water. En de vrijwilligers bijna allemaal oud-schipper zijn. Maar ook staat Pontje Steur voor mij symbool voor de start van het recreatie/toerisme beleid binnen de gemeente Werkendam. Ik weet dat Thera Pruijsen eens een mooi gedicht maakte van Pontje Steur. Één van de dichtregels is ‘En daar vaart Pontje Steur’, maar ik kon het gedicht nu zo snel niet terug vinden.
Op zaterdag 29 april gaat Pontje Steur weer in de vaart. Wandelaars en fietsers kunnen dan weer gebruik maken van het pontje dat vaart in de Biesbosch tussen Draepkilweg en ’t Kooike. In mei (en september) vaart het pontje tijdens de weekenden en op feestdagen, in juni, juli en augustus alle dagen. Het pontje vaart van 10.00 - 18.00 uur. Uit een enquête die vorig jaar gehouden is tijdens de jubileumactie van Pontje Steur werd het pontje gewaardeerd met het cijfer 9! Ook werden 23 ‘mooiste’ plekjes benoemd die allemaal fietsend en/of wandelend in de Biesbosch te vinden zijn. Overigens organiseert de NCRV deze weken de verkiezing van de mooiste plek van Nederland. Ik vind dat Pontje Steur en de Biesbosch best passen in deze verkiezing. Dit jaar is het niet gelukt, maar volgend jaar moeten we met velen de Biesbosch voordragen voor het mooiste plekje van Nederland. Iets waar je trots op bent wil je toch delen met anderen?

Dag 113: Erfopvolging

Journalist Visser met Olympisch kampioene Ireen Wust (foto T.A.)

In vroeger tijden werd een zoon van een schipper ook schipper. Een boerenzoon werd vanzelfsprekend boer. Tegenwoordig is dat al lang niet meer zo, ieder gaat zijn eigen weg en kiest een beroep dat bij hem of haar past. Al worden boeren nog wel vaak opgevolgd door hun zoon, soms zelfs door dochters. Toch zijn ouders vaak gestreeld als hun kinderen in hun voetsporen treden. Nog niet zo lang geleden sprak ik Ad van der Ven die zeer te spreken was over de samenwerking met zijn dochter Mariëtte. Samen ontwierpen ze het bankje aan de Alm dat donderdag officieel in gebruik werd genomen. En daar was Ad best trots op.
Zelf heb ik sinds kort een zoon die kennelijk in mijn voetsporen wil treden. Hij volgt daartoe de opleiding journalistiek aan de Christelijke Hogeschool in Ede. Leuk en vooral grappig, omdat we nu regelmatig discussies hebben over artikelen in kranten of tijdschriften. Of over de leuke en minder leuke kanten van het beroep.
Ook in de politiek is soms sprake van ‘erfopvolging’. Vanmiddag las ik het boek van Wouke van Scherrenburg ‘Vrouwen op het Binnenhof’ met daarin interviews met vrouwelijke Kamerleden. De moeder van Femke Halsema was bijvoorbeeld wethouder, de grootvader van Agnes van Ardenne was 25 jaar raadslid. En zo zijn er wel meer voorbeelden van erfopvolging in de politiek. Dus misschien zijn er over tien jaar naast twee journalisten Visser ook wel twee of drie politici Visser. Voor nog meer discussies in huiselijke kring.

Dag 112: Loflied op de sterke vrouw

Toontje Sprenger, het eerste vrouwelijke
raadslid in Altena

“Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Zij is meer waard dan edelstenen” (Spreuken 31 vers 10)

In de Joodse traditie wordt veel waarde gehecht aan de uitleg van de bijbel. Bijbelteksten worden aan het leven getoetst en het leven aan de bijbel (Midrasj). In onze Christelijke traditie wordt veel meer nadruk gelegd op de letterlijke betekenis van bijbelteksten. Dit leidt tot uitspraken als ‘de bijbel is van kaft tot kaft’ waar. Zo kan het gebeuren dat in orthodoxe kringen de zwijgteksten van Paulus steeds opnieuw worden gebruikt om vrouwen het recht op spreken in de gemeente te ontzeggen. Naast het letterlijk nemen van teksten spelen ook bijbelvertalingen een grote rol. In oudere bijbelvertalingen staat boven Spreuken 31:10-31 ‘de lof op de degelijke huisvrouw’. In de nieuwe bijbelvertaling staat boven dezelfde tekst ‘Loflied op een sterke vrouw’. En dat laatste klinkt toch heel anders.
Waarom ik mijn lezer deze keer vermoei met al deze bijbelkennis? Aanleiding daartoe is de nota die de SGP heeft uitgebracht over het lidmaatschap van vrouwen ‘Man en vrouw schiep hij hen; politieke participatie in bijbels perspectief’. (te downloaden via www.sgp.nl) Daarin wordt uitgebreid in gegaan op bijbelteksten in relatie tot het lidmaatschap van vrouwen van deze partij. Maar zoals reeds eerder geschreven, de bijbel is voor velerlei uitleg vatbaar. Het goede nieuws is uiteraard dat vrouwen nu lid mogen worden van de partij, zo adviseert het hoofdbestuur. Het slechte nieuws is dat ze nog steeds geen regeerambt voor de SGP mogen vervullen.

Dag 111: De Poëzieroute (3)

De witte molen bij Meeuwen (1740)

Bij Meeuwen staat stoer en trots,
baken in het wijde land,
tegen weer en stormwind bestand
de witte molen, vast als een rots.

Als dartele veulens op weidegrond
wentelen zijn wieken weer rond
vanaf de morgenstond,
door molenaars en wind op gang gebracht
en iedereen kijkt en lacht.

De molen draait, er is bedrijvigheid.
Hij maalt het graan zoals in vroeger tijd
toen boeren van hun heer, die dwingeland,
hun koren moesten brengen van het land,
manna uit Gods hand.

Zijn wieken weerstonden in wintertijd
al in het eerste levensjaar en later
het woedende ijskoude water.
De molen maalde in ’t geheim in oorlogstijd,
onverzettelijk totdat hij was bevrijd.

Hij werd verplaatst door mensenhand,
maar hield zich nochtans staande.
De molenaars houden zijn wieken gaande,
soms staan de wijzers stil bij een menselijk moment.
Hij spreekt ons aan, dit zwijgend monument,
ontmoetingspunt voor wie hem kent.

Cees de Gast

Dag 110: De Altenadroom (2)

Op 30 maart schreef ik op mijn weblog over de Altena-droom, die misschien wel snel zou uitkomen. Vandaag werd het coalitie-akkoord van Aalburg aan de pers gepresenteerd. En ja wel, ook Aalburg haakt aan bij de bestuurskrachtmeting die Werkendam en Woudrichem willen uitvoeren om te kijken naar mogelijkheden tot intensievere samenwerking. Waait er dan echt een frisse wind door Altena? Woensdagmiddag tijdens de bijeenkomst over toerisme bij de forellenvijver werd het al gefluisterd. Diezelfde middag werd er gestart met de restauratie van de Papsluis. Donderdagmorgen werd het bevestigd door het frivole optreden van het nieuwe Aalburgse college. Om tot slot donderdagmiddag uit te monden op een liefdesbankje bij de Alm onder de rook van het pittoreske kerkje van Uitwijk. Waar vader en dochter Ad en Mariette van der Ven gelukzalig plaatsnamen op hun bankje. Zong mijn hart nu ineens ‘O, heerlijk Altena?’ Of was het toch een droom?

Ad en Mariette van der Ven op hun Almbankje

Dag 109: Papsluis (2)

Buurtbewoner Arie van der Stelt die een gedicht bij de Papsluis wil voor de poëzieroute van Altena

Vanmiddag werd dan eindelijk het startsein gegeven voor de restauratie van de Papsluis. En helaas werd ook hier het spreekwoord bewaarheid ‘Succes heeft vele vaders, maar de mislukking is wees’. Plotseling had iedereen zich ingezet om de Papsluis te behouden, terwijl nog niet zo lang geleden iedereen met droge ogen zei dat het een bonk roest was. Dat vooral snel volgestort moest worden met klei. ‘Het kan verkeren’, ook al zo’n uitdrukking die weer eens werd bewaarheid. Naast het pochen over zijn inzet voor de Papsluis, was er sowieso sprake van een hoog bobo gehalte bij het startsein. Waarom hadden ze eigenlijk geen buurtbewoners uitgenodigd om op het startsein te proosten? Mensen die soms al tientallen jaren met lede ogen de achteruitgang van de sluis hebben moeten aanzien. Waarom werd er eigenlijk geen gedicht voorgedragen bij de Papsluis, zoals Huib van Drunen en Arie van der Stelt eerder vertelden bij de start van de poëzieroute op het Aalburgse gemeentehuis? Over de schoonheid van de sluis en de omliggende natuur. Een gemiste kans, misschien kan het bij de officiële opening nog goed gemaakt worden. Gelukkig was er diezelfde middag wel een gedicht bij de uitreiking van de toeristische bouwsteenprijs. Een gedicht over de Witte Molen, ook zo’n juweeltje in het landschap. Cees de Gast heeft me beloofd het gedicht te mailen, zodat ik het op mijn weblog kan zetten. Om zo de schoonheid van de Heerlijkheid Altena nog eens te laten doorklinken in de poëzie.

Dag 108: De Papsluis

Het moet inmiddels al drie of vier jaar geleden zijn dat ik deelnam aan een fietstocht door de Nieuwe Hollandse Waterlinie. De tocht vertrok vanaf Woudrichem en Anne Visser van Stichting Militair Erfgoed was onze reisleider. Via Fort Giessen, Almkerk en Nieuwendijk passeerden we de Papsluis, de zuidelijkste inlaatsluis van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. “Hij ligt als een vis op het droge”, zo was het sombere commentaar van Anne Visser. “Hoe lang zou het nog duren alvorens hij wordt gerestaureerd?”. Morgen is het eindelijk zover, al mag Anne Visser dat niet zelf meer meemaken.
De sluis, een Rijksmonument uit 1815, is een zogenaamde waaiersluis ontworpen door waterstaatkundige Jan Blanken. Er werd gekozen voor een waaiersluis omdat ten allen tijden de inundatie van de polders gestart moest kunnen worden, of het nu hoog of laag water was. Ook kon zo de instroom van het water beheerst worden, er mocht immers niet zoveel water in de polders stromen, dat vijandelijke schepen er konden varen. In 1808 publiceerde Jan Blanken voor het eerst zijn nieuwe vinding van de waaiersluis. Na 1814 werd hij onder koning Willem I belast met de voorbereidingen en uitvoeren van de inundatiewerken in de Waterlinie. Daarbij werd op unieke wijze water ingezet voor de verdediging van Holland met een ingenieus stelsel van forten en inundatiesluizen. Om de werking van het waaierprincipe te herstellen moeten ook de omloopkanalen van de sluis weer schoon gemaakt worden. Op de foto's zijn de omloopkanalen links en rechts goed te zien.

Dag 107: Dubbel verlies

Sportief Werkendam kreeg vandaag twee teleurstellingen te verwerken. In de gouden wielerronde werd het podium bij de elites niet beklommen door een Werkendammer. Bart Wolthuis uit Hank (toch ook een Werkendammer) greep net naast een podiumplaats en werd vierde in het eindklassement. Bij het ingaan van de laatste ronde reed Wolthuis nog op kop.

De winnaars van de gouden wielerronde van Werkendam met in het midden ronde miss Laura Groeneveld en rechts Jan van Veen van het wielercomité Werkendam

Kozakken Boys verloor vanmiddag met 0-3 van IJsselmeervogels. Schrale troost daarbij is dat de ploeg uit Spakenburg het kampioenschap behaalde in de hoofdklasse B met deze overwinning. Voor IJsselmeervogels scoorde Dennis van der Steen en twee maal Kwon-Wah Steinraht. Kozakken Boys speler Wellens liep nog tegen een rode kaart aan. Het sponsoren van de wedstrijdbal door het CDA bracht de Boys deze keer dus geen geluk. De CDA sponsoring was nog een oude afspraak van vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Aanvankelijk zou de wedstrijd Kozakken Boys tegen IJsselmeervogels op 4 maart gespeeld worden, maar vanwege de sneeuwval ging dat feestje destijds niet door. Ondanks die teleurstelling in de campagne won het CDA wel de verkiezingen. Helaas konden de Boys dat deze middag niet evenaren. Misschien moeten ze het CDA eens om advies vragen.

Dag 106: Jezus leeft!

In de Russisch-orthodoxe kerk is Pasen het feest der feesten. De opstanding van Jezus Christus is immers de overwinning op de dood. Op Paasmorgen begroeten de mensen elkaar met “Christus is opgestaan, Hij is waarlijk opgestaan!” Pasen duurt er een volle week en iedere dag is er Paasliturgie met processie rond de kerk. Nu lijkt het gras aan de overkant altijd groener dan bij jezelf, maar graag zou ik iets meer van die vreugde in onze kerk zien. Toch vierde ik Pasen deze keer met meer vreugde dan andere jaren. Mijn broer en schoonzus deden belijdenis van hun geloof en lieten hun kinderen Melanie, Naomi en Jan-Willem dopen. Op het deksel van het doopvont in de Hervormde dorpskerk staat de tekst: “Ik heb u bij uw naam geroepen, gij zijt mijn”. Ook zij mogen zich gekend weten door God, hij heeft hun namen in zijn handpalmen gegrift.

Dag 105: File, Fort en Sleeuwijkse haven

Vandaag heb ik anderhalf uur in de file gestaan. Niet ergens ver weg, maar gewoon in Werkendam op het bedrijventerrein Bruine Kilhaven. Voor het inleveren van gratis groen. Vorige week was ik er ook al heen gereden met een omgezaagde conifeer, toen was het juist helemaal niet druk. Vanmorgen kwam ik echter bedrogen uit en moest achter de file aansluiten. Gelukkig had ik een boek in mijn auto liggen, ik heb de tijd maar gedood met lezen. Maar uit de file blijkt wel dat het gratis groen uitermate populair is. En dat spreiding van het gratis groen brengen over het hele jaar een uitkomst zal zijn. Niemand staat tenslotte graag in een file.

Vanmiddag was ik op Fort Altena voor enkele rondleidingen. Daar ontmoette ik Hans Schep van Brabants Landschap. Hij vertelde over het groene licht voor het onderzoek naar de Sleeuwijkse haven. Mijn hart maakte spontaan een sprongetje, vorig jaar heb ik daar samen met Gerrie van Dijk immers heel wat uurtjes ingestoken. Overigens was er op het Fort ook weer het nodige veranderd, het herstel van de wallen begint eindelijk vorm te krijgen. Ook de ruimtes van de Kwartiermeesters worden steeds meer aangekleed. En in remise D, dat hele bijzondere gebouw aan de rand van het terrein, was de ‘toiletruimte’ schoongeveegd. Overigens is toiletruimte wel een erg deftig woord voor de vier poepdozen op rij. Zouden de militairen hier gezellig naast elkaar gezeten hebben?

Dag 104: Zonder zonde

De Zeven Hoofdzonden (Museo del Prado, Madrid). Schilderij van Hieronymus Bosch

De tijd van Goede Vrijdag en Pasen is bij uitstek geschikt om na te denken over zonde en schuld. Voor het Nieuwsblad schreef ik vorig jaar wekelijks interviews aan de hand van de zeven hoofdzonden. Opvallend daarbij was dat iedereen daadwerkelijk zondebesef had, of ze nu wel of niet gelovig opgevoed waren. Wel waren er slechts enkelen die echt eerlijk durfden vertellen over hun zonden, de meesten waren nooit helemaal eerlijk. Tijdens de interviews of na publicatie werd me ook wel eens gevraagd of ik me zelf schuldig maakte aan bepaalde zonden. Uiteraard ontkende ik dat altijd. Maar vandaag kreeg ik een dagboek onder ogen van Dorothee Sölle, een Duitse theologe. “Dagboekschrijven is een ijdelheid. Bij de selectie vindt er een soort liegen plaats. Wat is belangrijk? Wat neem ik op? En wat is het dagelijks brood in de wereld van leugen?”, zo schrijft ze in dit dagboek. Inderdaad is ijdelheid me niet geheel vreemd, het is een eigenschap die zelfs onmisbaar is voor een politicus. Ook dat heb ik gemerkt in al die interviews over de zeven hoofdzonden. Jezelf belangrijk, zelfs onmisbaar vinden. Maar uiteindelijk is het alles ijdelheid, zo schrijft Prediker. Ook voor politici.

Dag 103: Hank wil Nieuwendijk overtreffen

Als lid van het CDA campagneteam mocht ik gisteravond in Nieuwendijk een prijs uitreiken voor het groenste CDA dorp van de gemeente Werkendam. Nieuwendijk won de wedstrijd die was uitgeschreven om mensen te stimuleren zoveel mogelijk posters te plakken in de dorpen. Nick Groeneveld telde alle posters en Nieuwendijk en kwam tot 39 stuks. Ook waren er nog 4 bill-boards, een vlag en de gemeenteborden vol met CDA posters. Uit de verkiezingsuitslag blijkt dat het plakken van posters wel degelijk effect heeft. Het CDA werd daarmee zichtbaar en herkenbaar. De uitslag is bekend; in Nieuwendijk stemde maar liefst 53 procent op het CDA. Nieuwendijker Otto van Breugel behaalde ook het hoogste aantal van 416 voorkeursstemmen. Otto kreeg het certificaat uitgereikt en de bezoekers van de contactgroep werden getrakteerd op CDA gebak. De kersverse CDA wethouder Wim de Jong mocht het feestje meevieren. Hij keek met enige jaloezie naar het certificaat dat Otto kreeg. Misschien mag hij het in 2010 in ontvangst nemen voor Hank. Daar kreeg het CDA 14 procent van de stemmen. Dus Wim en Wil, zet hem op!

Otto met certificaat temidden van zijn CDA stemmers

Dag 102: Rancuneus

“Vooralsnog heeft de selectiecommissie besloten u niet uit te nodigen voor een gesprek. Onze keus is in eerste instantie op andere kandidaten gevallen"

Ieder heeft wel ervaring met de afwijzing voor een baan die je graag wilde. Soms is de teleurstelling erg groot, zo groot zelfs dat je rancuneus wordt. Gisteravond tijdens de raadsvergadering zag ik helaas ook enkele sprekende voorbeelden van rancuneus.

De kritiek op de uitbreiding van de wethouders was natuurlijk te verwachten, dat was uiteraard een soort rituele dans van de nieuwe oppositiepartijen. Jan Dokman sprak namens de oppositie echter ook over het buiten de boot vallen van de nieuwe lokale partij SDC. ‘Zonder reden buiten gezet’. ‘We zijn 20 jaar terug in de tijd’. ‘CDA is arrogant, ze knikt naar links en rechts wie er mee mogen doen’. En nog meer van dergelijke opmerkingen kwamen uit zijn mond. De kritiek was wel erg rancuneus. En dat allemaal vanwege de uiteindelijke keuze voor de nu gevormde coalitie. Zijn kritiek op een Christelijk college sloeg echter alles. De gemeente Werkendam, meer nog het hele Land van Heusden en Altena heeft een diep religieus karakter, ondanks de kerkverlating die ook hier plaatsvindt. Het ontkennen van dat religieuze karakter en daarmee de impact die religie heeft op het dagelijks leven van onze burgers is pas een miskenning van die burgers. En dan de toevoeging van Dokman dat hij de waarden en normen gemist heeft. Welke partij wilde er ook al weer geen waarden en normen debat in de afgelopen vier jaar?

Dag 101; Sleeuwijks Volkslied

Vanavond is er weer raadsvergadering. Dit maal worden de wethouders beëdigd. Voor het CDA zijn dat Vincent van den Berg en Wim de Jong. Vincent doet daarmee afstand van zijn raadslidmaatschap, zijn plaats wordt ingenomen door Wil Drabbe uit Hank. Na afloop van de raadsvergadering krijgen we overigens nog een stukje plaatselijke cultuur te horen. Blaaskapel ’t Muziekske brengt voor de raad het Sleeuwijks volkslied ten gehore. Speciaal daarvoor maakten zij ook het wapen van de gemeente De Werken en Sleeuwijk na. Dat wapen dateert van 7 april 1819 en is groen met een gouden chevron en 3 gouden tarweschoven.

Sleeuwijks volkslied
Sleeuwijk, mijn Sleeuwijk
dorpje bij de brug
Sleeuwijk, mijn Sleeuwijk
steeds zie ‘k jou terug.
Sleeuwijk, mijn Sleeuwijk
jij blijft in mijn hart
‘k vind jou alles mooier
dan een grote stad.

1e couplet
Tussen twee rivieren
in het Brabants’ land
ligt een heel mooi dorpje
tussen ’t groen verschanst
hier ben ik geboren
hier heb ik gespeeld
‘k voel me als herboren
als ik jou weer zie.

2e couplet
Hier is nog een straatweg
en een Vijverplein
Notenlaan en Schoolstraat
Tienhont – Loevestein.
Voetbal – zwemmen – korfbal
’t leven is hier fijn.
Dus ons eigen Sleeuwijk
krijgen ze niet klein.

Dag 100: Mijn eerste 100 dagen

Een politicus of president wordt vaak beoordeeld op de eerste honderd dagen van zijn regeerperiode. Die vergelijking gaat voor mij eigenlijk niet op; ik ben dan wel een politicus, maar zit niet meer in de eerste honderd dagen van mijn ‘regeerperiode’. Van de 100 dagen waren er 66 dagen als slot van mijn eerste ambtstermijn. Inmiddels zijn er nu 34 dagen verstreken van mijn tweede ambtstermijn. Wel kan ik vertellen over de eerste 100 dagen van mijn weblog. Ik begon op 1 januari met goede voornemens, één daarvan was het dagelijks schrijven op mijn weblog. Was ik aanvankelijk nog bang dat ik niet dagelijks iets wist te schrijven, dat blijkt uiteindelijk wel mee te vallen. Onderwerpen liggen vaak voor het oprapen, passende foto’s vinden is soms wat moeilijker. Maar ik heb regelmatig mijn fototoestel bij me, zodat een plaatje snel geschoten is. Maar wat past er nu bij het onderwerp honderd dagen? Iets feestelijks? Overigens, een oordeel van de lezers van mijn weblog over de eerste honderd dagen, wordt zeer op prijs gesteld.

Dag 99: De Roode Camer

Nee, de kop boven dit stukje is geen benaming voor een alternatieve Eerste of Tweede Kamer. Nee, het is de naam van de nieuwbouwwijk in Hank. De naam werd voorgedragen door Walter van Dortmond. De naam komt al voor op oude kaarten vanaf 1560. Waarschijnlijk werd dit gebied zo genoemd na de St. Elizabethsvloed. Bij laag water werd steeds de fundering van een rood bakstenen gebouw zichtbaar. Bij opgravingen in 1992 werd die deels blootgelegd door de Archiefkring Hank. Het was van felrode baksteen, de fundering van het gebouw was 10 bij 6 meter. Mogelijk was het een kerkje of versterkt huis.
Veel van de 50 inzendingen waren overigens historische namen. Zo heet de nieuwbouwlocatie achter de Dr. Van Vuurenstraat sinds vrijdag Zandweide, deze naam werd ingestuurd door Ton Lensvelt. In Sleeuwijk krijgt de wijk de naam de Nieuwe Banne, deze was ingezonden door Atie en Hymen de Bruyn. De wijk in Nieuwendijk heet straks Westerhei, de enige niet historische naam, maar wel passend bij de naam de Hei. Westerhei werd voorgedragen door de Stichting Nieuwendijk 2000.

Overigens kreeg de gemeente nog de complimenten van Ton Lensvelt. “De nieuwe namen zijn zo op democratische wijze tot stand gekomen, dat werd vroeger toch vaak in de beslotenheid van het gemeentehuis bedacht. Gezien de vele inzendingen leeft de naamgeving onder mensen”. De namen voor de wijken zijn er, nu de huizen nog.

Dag 98: Museumweekend

Vandaag en morgen wordt het 25e museumweekend gehouden. Thema is de ‘Kunst van het Weten’. Vandaag is het niet gelukt een museum te bezoeken. U weet het; druk, druk, druk. Ook morgen zal het er waarschijnlijk niet van komen. Toch kom ik graag in musea, eigenlijk wel logisch voor een geschiedenis freak zoals ik. Overigens is er volop discussie over musea naar aanleiding van het Kamerdebat van donderdag. Een aantal partijen stelde voor om de rijksmusea gratis toegankelijk te maken om zo doelgroepen binnen te krijgen die anders de musea links laten liggen. De laatste keer dat ik een rijksmuseum bezocht was enkele weken geleden, in Amsterdam stonden we een uur in de rij om de Rembrandt tentoonstelling te mogen zien. Entreekosten? 10 euro per persoon, al die wachtende bezoekers hadden zich er niet door laten afschrikken. Indien de interesse er is, wil je toch wel betalen.

Bovendien kun je je natuurlijk ook afvragen waarom er nieuwe doelgroepen naar het musea gelokt moeten worden. Meer jongeren? Veel jongeren krijgen al korting of mogen zelfs gratis binnen. En met het groeiend aantal ouderen, moet het toch mogelijk zijn meer bezoekers te trekken, ook al zijn ze van dezelfde doelgroep. Trouwens, als iets gratis is, kan het toch nooit wat zijn. Toch?

Dag 97: Kozakkenbloed

Heb jij ook Kozakken bloed, zo werd er vanavond aan me gevraagd. Dit naar aanleiding van de lezing over de Kozakken die Holland bevrijd hebben van de Fransen aan het begin van de 19e eeuw. Al snel bleek dat Kozakken en Werkendammers nogal wat gemeen hebben. Beiden zijn trots op hun roots. Bovendien zijn Kozakken ruw, barbaars, onverschrokken, ongemanierd, lusten graag jenever. Allemaal zaken waar ook Werkendammers nogal eens op worden aangesproken, zeker door mensen van elders. Zouden er dan toch veel gewonde Kozakken achtergebleven zijn in Werkendam nadat ze de Fransen hadden verslagen? Die zo gezorgd hebben voor het Kozakkenbloed bij de Werkendammers?
Anne Aalbers uit Hoogeveen vertelde smakelijk over de komst van de Kozakken naar Nederland, hij schreef er zelfs een boek over. En dat allemaal in de kantine van Kozakken Boys, onze heldhaftige en strijdlustige voetbaltrots. Op 8 december 1813 staken namelijk de Kozakken de rivier over vanaf Hardinxveld, ze landde aan de Kozakken Stoep. Deze lag in de buurt van scheepswerf Jooren in de uiterwaarden. En daar had de Werkendamse voetbaltrots haar eerste speelveld. Op die plek herinnert niets meer aan die historische gebeurtenis, ook de Kozakken stoep is verdwenen.
En daar moet snel verandering in komen, een bord met historische informatie op die plek en een verwijzing naar onze Werkendamse voetbaltrots. Volgend jaar bestaat de club 75 jaar, een mooie kans voor dit plan. Mijn Kozakken bloed stroomt er spontaan sneller van. Wat is immers een volk zonder historie?

Dag 96: Het piepschuimgate

Op het nieuwe milieustation moet per kilo betaald worden.

Integriteit moet één van de belangrijkste eigenschappen zijn van een politicus. Toen mijn dochter enige tijd geleden een zolderkamer huurde in Werkendam, moest er heel veel papier en piepschuim verwijderd worden. Ik bood aan dit met de auto even naar de (toen nog oude) milieustraat te brengen, in de veronderstelling dat beide componenten gratis waren. Daar aangekomen bleek echter dat piepschuim onder restafval valt en dat er betaald moest worden. Ik had nog net tien euro bij me. Bij het stortbordes aangekomen bleek echter dat storten minimaal 12,50 euro kostte en zoveel geld had ik niet bij me. “Geef maar vijf euro, het weegt ten slotte bijna niets”, zo werd me voorgehouden. Ik betaalde de gevraagde euro’s en loste het piepschuim. Helemaal verkeerd natuurlijk. Ten eerste had ik niet het juiste tarief betaald, ten tweede had ik me moeten bedenken dat de ambtenaar nu wel vijf euro had gehad, maar hoe ging hij dat in de administratie verantwoorden? Zowel het raadslid als de ambtenaar hadden hier gefaald in integriteit. Als dit ooit uit zou lekken naar de media zou Werkendam zijn eigen ‘piepschuimgate’ hebben. Ik heb het altijd onthouden omdat ik me er niet prettig bij voelde, al was het nog zo’n futiliteit. Tenslotte leg je als raadslid niet voor niets een eed af. Overigens zijn er ook gemeenten waar ambtenaren een eed afleggen. In Rotterdam bijvoorbeeld krijgen de ambtenaren zelfs een oorkonde bij de eedaflegging. Een goede zaak, ook zij moeten zich ervan bewust zijn dat integriteit hoog in het vaandel hoort te staan van de overheid.

Dag 95: Gratis parkeren

Op dinsdagochtend moet ik in Zaltbommel altijd zoeken naar een parkeerplekje, dit vanwege de markt. Sinds er betaald parkeren is ingevoerd in de binnenstad kan er buiten aan de haven nog wel gratis geparkeerd worden. Maar zeker op dinsdag is het daar altijd vol. Daar kwam deze week nog het hoge water bij, een deel van de parkeerplaatsen staat dan gewoon onder water. Thuis heb ik gelukkig zelden moeite om een parkeerplekje te vinden. Voor mijn huis is een pleintje waar eigenlijk altijd plaats is. Verder hebben maar weinig gezinnen in onze straat twee auto’s. Juist die twee auto’s per huishouden zijn in nieuwe woonwijken veelal standaard. Zeker bij het ontwerp van een nieuwe wijk moet de gemeente daar terdege rekening mee houden. In de Werkensepolder aan de Richter en Reegreppel ontstonden vorig jaar juist problemen omdat te weinig rekening was gehouden met het groeiend autobezit. De oplossing werd gevonden in het verwijderen van een aantal plantsoentjes. Geldverspilling natuurlijk, er had vooraf beter nagedacht moeten worden. Nu de gemeente met het ontwerp van een aantal woongebieden bezig is, wordt opnieuw gekeken naar de parkeernorm. Extra ruimte voor parkeren betekent echter ook een hogere grondprijs, de vierkante meters moeten immers wel betaald worden. Misschien biedt een parkeermeter uitkomst?

Dag 94: Poëzieroute (2)

Vandaag maakte de gemeente Werkendam bekend wie er een bijdrage krijgt uit het participatie en het kunst- en cultuurfonds. In de eerste ronde wordt vanuit het participatiefonds € 4.625,- toegekend. Uit het kunst- en cultuurfonds ontvangen verschillende organisaties in totaal € 4.035,-. Twee bijdragen uit het kunst- en cultuurfonds sprongen er voor mij uit. Ton Lensvelt krijgt een bijdrage voor het uitgeven van een boek over de geschiedenis van de papierfabriek Maasmond, die gelegen was aan de Keizersveerbrug bij Hank. Er kan niet genoeg geschreven worden over onze historie.
Ad Mol krijgt een bijdrage voor het eerste gedicht in Werkendam voor de poëzieroute door het Land van Heusden en Altena. Eerder schreef ik op mijn weblog al het gedicht ‘Mijn woonplaats’ van mevrouw Mijnlieff-Verschoor. Ik ken echter ook nog een prachtig gedicht van Thera Pruijsen over pontje Steur. En tijdens de onthulling van het eerste gedicht sprak ik op het Aalburgse gemeentehuis met twee Nieuwendijkers over de poëzieroute, Huib van Drunen en Arie van der Stelt. Zij stelden in Nieuwendijk voor een gedicht te plaatsen bij de Papsluis. Overigens sprak ik met hen ook nog over de herkomst van de naam Papsluis. Waar zou toch de naam Papsluis vandaan komen? Die naam alleen al is een gedicht waard, maar ook het weidse uitzicht mag er zijn. Overigens wordt op 19 april het startsein gegeven voor de restauratie van de Papsluis.

De Papsluis voor en na de start van het onderzoek naar de restauratie

Dag 93: Fileleed

Vanochtend had ik zelf te maken met fileleed. Mijn dochter moest om acht uur op Schiphol zijn om haar vlucht naar Antalya van kwart over tien te halen. We reden dan ook al om kwart over zes weg uit Werkendam en hadden onze tijd hard nodig. Vooral op de A2 bij Utrecht was het aanschuiven. Eerlijk gezegd ben ik na zo’n ritje altijd weer blij dat ik niet dagelijks in de file hoef te staan. De rit naar mijn werk in Zaltbommel over de provinciale weg levert zelden file op, hooguit een stukje over de Borcharenweg vanuit Werkendam of op de A27 richting Nieuwendijk.

Ondanks de file kon mijn dochter samen met haar collega op tijd inchecken op Schiphol

Helaas geldt dat niet voor de rest van Nederland. De eerste drie maanden van 2006 waren flink drukker dan het eerste kwartaal van het vorig jaar. De filedruk, de lengte van de files maal de duur, nam maar liefst 19,2 procent toe. Vooral in de tweede helft van februari en in maart was het drukker dan in 2005. In de laatste maand was het maar liefst 30% drukker dan vorig jaar Op de 80 kilometer zones die op 1 november van het vorig jaar zijn ingesteld, steeg de filedruk met 28,8 procent, bijna tien procentpunt méér dus dan op de rest van het wegennet. De Tweede Kamer roept al direct om afschaffing van de 80 km. zones. Enkele argumenten voor de invoering zoals minder geluidshinder en beter voor het milieu en de luchtkwaliteit tellen na een half jaar kennelijk ineens niet meer. Over scoringsdrift en hypes in de politiek gesproken.

Dag 92: Globalisering

Sinds de komst van televisie en internet bestaan er geen afstanden meer. De wereld is een dorp geworden met informatie die in sneltreinvaart heen en weer flitst. Ook steeds meer mensen reizen de wereld rond en culturen gaan steeds meer op elkaar lijken. Kortom de globalisering is niet meer te stoppen. Ook hier in Werkendam ondervind ik zelf de gevolgen van die globalisering. Toen mijn oudste dochter geschiedenis van de Internationale betrekkingen ging studeren, had er natuurlijk al een lichtje moeten gaan branden. Toch heb ik me destijds niet gerealiseerd dat, dat kon betekenen dat ze vaker in het buitenland zou wonen. Toch is het wel gebeurd en morgen vertrekt ze opnieuw voor zeven maanden naar Turkije om te gaan werken in de toeristen-industrie. Ook vorig jaar heeft ze er al met veel plezier gewerkt. Wel ondervinden ze ook in Turkije de gevolgen van de globalisering. Enkele weken geleden ontstond er veel heisa over de cartoonrellen in het Midden-Oosten. Ook overleden er enkele mensen aan de vogel-griep in Turkije. Het werd allemaal uitgebreid op televisie vertoond. Het resultaat? Een scherpe terugloop in de boekingen van vakanties naar de Turkse kust. Mijn dochter hoopt dat het allemaal nog aantrekt en er veel last-minute reizen geboekt worden. Door haar vertrek wordt het nu wel stil in huis, ik zal haar missen. Wel is het een goede reden om toch weer een reisje naar Turkije te boeken. Het is tenslotte maar vier uurtjes vliegen.

Dag 91: Vrouwelijke wethouders

Vanaf deze plaats wil ik Loes Lijmbach en Marian van der Wal van harte gelukwensen met hun wethouderschap. Geweldig, in één keer twee vrouwen als wethouder in het Aalburgse college. Op de Aalburgse site wordt verteld dat Aalburg voor het eerst in haar geschiedenis drie wethouders krijgt. Persoonlijk vind ik de komst van twee vrouwen in het college heel wat meer bijzonder. In het verleden had alleen Woudrichem al eerder een vrouwelijke wethouder (Nel Boer en nog langer geleden mevrouw Werther-van Suijlekom). Nederland telde in 2005 in totaal 1600 wethouders, waaronder 267 vrouwen (16,7 procent). Cijfers van 2006 zijn uiteraard nog niet bekend, maar het zou me verbazen als het percentage erg veel gewijzigd is. Het Land van Heusden en Altena telde in 2005 samen acht wethouders (100 procent mannen). In 2006 zijn er in totaal tien wethouders, waaronder nu dus twee vrouwen als nieuwkomers. Toch mooi een percentage van 20 procent. Landelijk gezien zeker geen slechte score.